Muziek...én rumoer

Er zitten alweer een paar 'eerste' lessen op. Ik had niet verwacht zó snel te wennen als juf op de basisschool. Het is superleuk en enorm leerzaam. Ik vind het heerlijk om nu eens meteen vanuit de praktijk te gaan werken in plaats van eerst 4 jaar lang in de boeken te zitten voordat je een stage mag gaan lopen.

Het lesgeven is iets waarin ik mijn expressie kwijt kan, heerlijk. Leuke klas, leuke mentor, leuke lessen. Allen die leuke klas is enorm druk. Groep 7, net-niet pubers die het vaak beter weten en graag door de lessen heen giechelen en dollen. Tja, hoe ga je daarmee om? Wat ik meteen al in mijn eerste les doorhad is: NIET net zo hard gaan praten als de kids om ze een beetje tot bedaren te brengen. Ik kwam tot de 'wonderlijke' conclusie dat dat de leerlingen alleen maar drukker maakt. Ik kwam al heel snel tot de ontdekking wat er wél werkte: niet verdergaan met de les totdat het muisstil zou zijn. Dat werkt!

Dacht ik. Dat 'werken' was telkens van een niet zo lange duur. Mijn les had een lager tempo dan ik wilde, omdat ik om de vijf minuten gedwongen werd om stilte te eisen. Iets anders proberen dan maar. 'Het teken': handopsteken als het écht stil moest zijn. Dat werkt!

Dacht ik. Voor even ja. Het was duidelijk dat ik dus écht streng moest gaan worden: stoppen met de les als ik meer dan drie keer zou moeten waarschuwen. Dát heb ik dus ook uiteindelijk gedaan. De kids waren hierdoor redelijk verbluft, en baalden dat de muziekles zo vroeg was afgelopen (we deden een kring-instrumenten-wedstrijd-spel..) Volgende keer weer lesgeven. Ik ben benieuwd of het middel heeft gewerkt...

De allereerste keren als muziekjuf

Ik verbaas me er zelf over hoe leuk ik dat lesgeven op de basisschool vind. Na alleen wat minimale 'leservaring' binnen mijn andere studie, dacht ik dat ik lesgeven op de middelbare school veel leuker zou gaan vinden dan lesgeven op de basisschool. Ik kan natuurlijk nog niet écht controleren of dat zo is, maar ik vond het lesgeven in groep 7 helemaal leuk!

Omdat dit natuurlijk mijn allereerste muziekles in de klas was, was ik een heeel klein beetje onrustig, maar over het algemeen was ik heel relaxed. Als eerste lied om aan te leren had ik gekozen voor een Frans lied: 'chapeau'. Ik had begrepen dat mijn groep redelijk druk én slim was. Ik dacht dus: dan kan een uitdaging geen kwaad!

En dus had ik mooi op mijn manier mijn lesformuliertje voorbereid. Ik kwam erachter dat je hier heerlijk flexibel mee om moet gaan. Heel fijn om met dit formulier een goede basis te hebben. Heel belangrijk. Maar de helft van de tijd moet je ervan afwijken. Gelukkig vind ik dat juist wel een uitdaging.

Natuurlijk maakte ik die eerste keren mijn fouten. Muzikaal én didactisch. Tja, als de juf zelf de Franse tekst niet altijd helemaal goed voorzingt, hoe weten de kids dan waar ze aan toe zijn?
En als je de ene groep kinderen uitleg over het gebruik van instrumentengebruik bij het lied gaat geven, dan kun je verwachten dat de rest van de kinderen heerlijk vrij op de klokkenspellen 'spelen'.

De gesprekken met mijn menotr hebben me al veel inzichten gegeven. Zo vertelde ze me dat ze me rust vond uitstralen en gestructureerd les vond geven. Huh? Dat zijn twee eigenschappen die ik mezelf absoluut niet toeken. Nieuwe kanten van mezelf ontdekt dus, mooi!
Verder moet ik nog wel een manier die altijd werkt vinden om de klas stil te krijgen, maar dat gaat vast lukken!

Na les twee kreeg ik de feedback dat ik nóg iets meer enthousiasme uit mag stralen. Weer een: Huh? Meestal krijg ik te horen dat ik altijd heel enthousiast ben. Ik denk dat de concentratie op het geven van een goede les stiekem veel aandacht eist, waardoor het uitstralen van enthousiasme vanzelf even op de tweede plaats belandt. Daar heb ik dan dus iets minder ruimte voor.

Ik vind het lesgeven en de leerlingen geweldig. Ik geniet er echt enorm van! Het zal dus wel loslopen met dat enthousiasme...